WYCIECZKA 3 - DWORY, CZ. 1

1. Dwór Hellwigów – Muzeum Regionalne w Bełchatowie

Położony w centrum Bełchatowa zabytkowy budynek usytuowany jest przy jednej z głównych ulic miasta. Wraz z przylegającym parkiem tworzy przestrzeń o szczególnych walorach estetycznych. Kontakt z jego zabytkową materią, otoczenie urokliwego parku i rzeka Rakówka mijająca go swym korytem od strony zachodniej czynią to miejsce „magicznym”. Nic więc dziwnego, że w otoczeniu dworu znajdują wytchnienie rodzice ze swoimi pociechami, zakochani spędzający tu miłe chwile, czy też wszyscy spragnieni ładu, harmonii i kontaktu z przyrodą i pięknem. Historia Dworku Hellwigów rozpoczęła się w pierwszej połowie XVIII wieku i związana jest ze szlacheckim rodem Rychłowskich (legitymujących się herbem Nałęcz) – właścicieli Bełchatowa od pierwszego ćwierćwiecza XVIII wieku. Stanowiąca istotną część majątku Rychłowskich, niewielka osada, rozwijała się dzięki dogodnemu położeniu, krzyżującym się traktom z Piotrkowa do Wielunia i z Łasku do Kamieńska. Stanisław Rychłowski oraz jego brat Franciszek doprowadzili do dużego rozkwitu Bełchatowa. Podjęli także starania w kierunku podniesienia Bełchatowa do rzędu miast. W roku 1737 Stanisław Rychłowski uzyskał przywilej urządzania targów i jarmarków, co było niekiedy równoznaczne z uzyskaniem praw miejskich, gdyż w owym czasie głównie miasta były miejscem wymiany towarowej. Ród Rychłowskich – reprezentował nierozerwalnie związany z historią Polski stan szlachecki. Tę część społeczeństwa dawnej Polski, która tak doskonale znana nam jest choćby z lektury „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza, a młodszym przedstawicielom naszego społeczeństwa z filmowej adaptacji tego skarbu literatury narodowej w reżyserii Andrzeja Wajdy. Polska szlachta mieszkająca w swych majątkach na terenach Rzeczypospolitej, gdzie do najbliższego sąsiada było kilkanaście lub kilkadziesiąt kilometrów wraz ze swymi niewątpliwymi zaletami (polska gościnność, tradycja warzenia piwa, kuchnia obfitująca w dania z zapełniającej łąki i lasy dziczyzny, bogactwo zwyczajów i obyczajów z całowaniem niewieściej dłoni przy powitaniu, dbałością o przekazywane z pokolenia na pokolenie tego co zwiemy patriotycznym duchem) oraz licznymi wadami narodowymi (jak potoczna niechęć do wszystkiego co obce, pieniactwem i awanturniczą naturą) wywarła głęboki wpływ na obecny obraz polskiego społeczeństwa pomimo wiekowej różnicy czasu. Niestety ta warstwa społeczna jest już elementem polskiej historii i krajobrazu, który już nie wróci a jednak stale będziemy mieli ją przed oczami wspominając wzloty i upadki Rzeczypospolitej. Rychłowscy wznieśli w centralnym ośrodku swoich włości murowany kościół oraz klasztor. Postanowili również wznieść w tym miejscu reprezentacyjną siedzibę rodową. Według informacji podanej przez Apoloniusza Zawilskiego projektantem dworu mógł być architekt włoskiego pochodzenia Lodovico Coci. Informacja ta choć nie do końca potwierdzona jest w znacznej mierze prawdopodobna. Mecenat polskiej szlachty umożliwiał realizację inwestycji, przy których pracowali twórcy obcego pochodzenia. Sytuacja taka była powszechna w dawnej Rzeczypospolitej, w czasach gdy nie funkcjonowało zorganizowane szkolnictwo artystyczne a polscy twórcy zbierali doświadczenia od zagranicznych mistrzów. Polska szlachta wzorując się na działaniach podejmowanych przez króla i magnaterię zlecała prace architektom, rzeźbiarzom i malarzom przybywającym do naszego kraju, chociażby z południa Europy. Warto przypomnieć, że właśnie w taki sposób dotarł do nas renesans. Możemy przypuszczać, ze bełchatowska rezydencja Rychłowskich mogła powstać właśnie w podobnych okolicznościach. Miała być rodowym gniazdem i świadczyć o pozycji społecznej i zamożności właścicieli. Budowa dworu była na pewno istotnym wydarzeniem dla niewielkiego osiemnastowiecznego Bełchatowa, który wraz z działaniami podejmowanymi przez Rychłowskich wkraczał na drogę architektonicznego i społecznego rozwoju.

2. Dwór w Dobrzelowie

Dobrzelów to wieś granicząca z Bełchatowem od północy, znana od 1403 r. i w przeszłości wzmiankowana również jako „Dobrzelew".

Dwór w Dobrzelowie zbudowany został w I-szej połowie XIX wieku. Klasycystyczny, murowany, podpiwniczony, parterowy na planie prostokąta. Układ wnętrza dwutraktowy z sienią na osi. Werandę i taras dobudowano później. Ściany rozczłonkowane lizenami z pseudodoryckim belkowaniem. Dach dwuspadowy, z boków facjatki. Oficynka współczesna dworowi - klasycystyczna, murowana na planie prostokąta. Od frontu dwukolumnowy ganek z trójkątnym szczytem. Dach w oficynie czterospadowy.

Wiek najstarszych drzew rosnących w przyległym parku (niektóre lipy drobnolistne i dęby szypułkowe mają od 150 do 200 lat) wskazuje, że założono go równocześnie z budową dworku i oficyny.

W 1934 roku dwór wraz z przyległymi ziemiami sprzedany został Julianowi Jaroszyńskiemu, który był ostatnim właścicielem parku do 1939 roku. Pan Jaroszyński był Polakiem, który przybył do Dobrzelowa z Łotwy. Żona pana Juliana Jaroszyńskiego dopiero w 1972 roku sprzedała park Zygmuntowi Heleniakowi. Pan Heleniak posiadał główną część parku z dworkiem, natomiast Kazimierz Cieślak był właścicielem północno-wschodniej części parku wraz ze stawami. Obecnie właścicielami dworku i parku są Jadwiga i Dominik Marczakowie.

Tekst pochodzi z: http://ugbelchatow.com.pl/Archiwum/www.belchatow.samorzad.pl/art%2C135%2Cwarto-zobaczyc.html

 600 lat Dobrzelowa 1403-2003, Dobrzelów 2003.

 3. Dwór w Bukowiu Dolnym

Dwór w Bukowiu Dolnym położony jest na wschodnim skraju wsi. Leży on w zniszczonym i zaniedbanym parku o powierzchni ok. 3,5 ha, z którym od północy dawne zabudowania folwarczne: czworak, obora i spichrz z XIX w. W przeszłości zabudowań tych było znacznie więcej, a sporządzony w 1845 r. opis dóbr wymienia łącznie 14 budynków wśród których znajdował się wysoki na 7½ łokcia, długi na 42 łokcie, szeroki na 22½ łokcia …masywnie murowany… , kryty gontem pałac o 16 pokojach. Folwark ten powstał w miejscu gdzie uprzednio funkcjonowała huta szkła i przez długi czas należał do dóbr związanych z pierwotną wsią Bukowie, która dała początek dzisiejszemu Bukowiu Górnemu. Występuje on w źródłach począwszy od końca 1. poł. XVII w. i jest wówczas własnością rodziny Plichtów herbu Półkozic. Później należał on do Kobierzyckich herbu Nałęcz, a pod koniec XVIII w. do Katarzyny z Siemińskich Zarembiny, która w 1787 r. sprzedała go wraz z Bukowiem Górnym Michałowi Tomickiemu herbu Łodzia oraz jego żonie Tekli z Stokowskich. Następnie dobra przeszły w ręce ich zięcia Jana Nepomucena Mostowskiego herbu Dołęga (męża Barbary z Tomickich), który w 1837 r. sprzedał je Kazimierzowi Stokowskiemu dziedzicowi pobliskich Drużbic, zatrzymując przy tym dożywotnio … nowo w tych dobrach wystawionym pałacyku (który swym kosztem dokończy) wraz z przyległym ogrodem fruktowym oraz stajnią na koni siedem cugowych i wozownią na skład powozów… . Jeszcze w tym samym roku z powodu niemożności dotrzymania, Stokowski odstąpił kontrakt synowi Jana Nepomucena Mostowskiego Maciejowi. Po jego śmierci dobra bukowieckie odziedziczyła wdowa Petronela z Wierzbickich, która w 1858 r. sprzedała je Feliksowi Podczaskiemu herbu Rola, a ten w 1865 r. odstąpił je Teodorowi Jelnickiemu herbu Nowina. Ten ostatni zmarł w 1902 r., pozostawiając Bukowie synowi Zygmuntowi Teodorowi, który gospodarował tu aż do II wojny światowej. Po jej wybuchu folwark i dwór przejęli Niemcy, a po jej zakończeniu gospodarstwo przeszło na własność Skarbu Państwa i zostało częściowo rozparcelowane. W dworze umieszczono wówczas biura miejscowego Państwowego Gospodarstwa Rolnego (później Kombinatu Rolno-Przemysłowego w Niechcicach), a także wydzielono mieszkania dla jego pracowników. W 2007 r. za pośrednictwem Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa obiekt wrócił do spadkobierców Zygmunta Teodora Jelnickiego (zmarł w 1963 r.), a ci sprzedali go obecnemu właścicielowi.

Dziś budynek dworu w Bukowiu Dolnym ma plan w kształcie podkowy o prostokątnych częściach składowych. Do korpusu głównego (mierzącego 13,70 x 24,65 m) na narożnikach od wschodu dostawione są, usytuowane pod kątem prostym, dwa pawilony-alkierze (mierzące po 6,40 x 8,30 m), które wyraźnie występują przed ścianę wschodnią korpusu, a nieznacznie przed lico jego ścian bocznych (tj. południowej i północnej).

Obiekt ten był przedmiotem badań architektonicznych przeprowadzonych w 2010 r. W ich efekcie stwierdzono, iż najstarszą część dworu w Bukowiu Dolnym stanowi jego obecny korpus główny wzniesiony na krótko przed 1837 r. dla Jana Nepomucena Mostowskiego. Był to prostokątny, parterowy (w części podpiwniczony), frontem zwrócony na zachód gmach z wspartym sześciu kolumnach toskańskich, portykiem zwieńczonym trójkątnym, cofniętym szczytem. Układ jego wnętrz był dwutraktowy z sienią i salonem na osi. Po obu ich bokach pomieszczone były po trzy duże, asymetrycznie rozmieszczone lokalności. Dwie największe zostały z nich zostały stosunkowo szybko (FAZA IA) podzielone na mniejsze pomieszczenia. Budynek wieńczył czterospadowy dach z dwoma facjatami.

W kolejnym etapie budowy powstały pawilony-alkierze dostawione do wschodnich narożników dworu z pierwszej fazy istnienia, który tym samym stał się korpusem rozbudowanego założenia. Dobudówki były dwutraktowe, podpiwniczone, zwieńczone osobnymi czterospadowymi dachami. Dostępne były od zewnątrz, skomunikowano je też z korpusem. Powstały one niewątpliwie jako efekt realizacji jednego planu. Jednak różnice w zastosowanych w nich rozwiązaniach zdają się wskazywać, iż mogły być wzniesione w trakcie dwóch odrębnych – niezbyt odległych od siebie – działań budowlanych (FAZA II i FAZA III). Najpewniej przy okazji jednego z nich w południowej części korpusu wydzielono trakt korytarzowy i przepruto (może w miejscu okna) prowadzące doń przejście. Prace te miały miejsce najpewniej w końcu XIX lub na początku XX w., a więc w czasie gdy dwór należał kolejno do Teodora i Zygmunta Teodora Jelnickich.

Dalsze znaczące działania budowlane w obrębie dworu bukowieckiego (FAZA IV) miały miejsce dopiero po przejęciu go przez Skarb Państwa po II wojnie światowej. Obejmowały one wprowadzanie nowych podziałów wnętrz, będące następstwem przeznaczenia go na mieszkania dla pracowników miejscowego PGR-u. Zmiany te dokonywały się stopniowo przez całą 2. poł. XX w.

Tekst pochodzi z: https://www.archeologia.uni.lodz.pl/badania/projekty-badawcze/archeologia-architektury-dwor-w-bukowiu-dolnym-i-klasztor-dominikanow-w-leczycy

 4. Dwór w Mikorzycach

Jak podaje ks. Stanisław Kozierowski pierwsza wzmianka o Mikorzycach, zwanych wtedy „Mikorzino”, pojawia się w źródłach z 1369 roku. Wieś należała wówczas do rycerza o imieniu Jan. Starosta sieradzki Jaksa rozsądzał spór graniczny pomiędzy Mikorzycami a Parznem, własnością arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Niezachowane dzisiaj księgi ziemskie sieradzkie zawierały adnotacje pochodzące z 1398 roku, z których wynikało, że wieś znajdowała się we władaniu Małgorzaty, córki Krzeskonisa (nie udało się zidentyfikować tego wyraźnie zniekształconego imienia). W początkach XV wieku gospodarzył tam ponownie dziedzic o imieniu Jan. Wyżej wymienieni należeli zapewne do możnego rodu sieradzkiego, noszącego nazwisko utworzone od nazwy rodowych włości – Mikorscy herbu Ostoja. W posiadaniu tej rodziny Mikorzyce pozostawały do XVIII wieku Seweryn Uruski podał w swym herbarzu, że w 1686 roku gospodarzył w nich Franciszek Mikorski.

Podróżnik niemiecki Ulryk Werdum podczas pobytu w Polsce w 1671 roku w taki sposób opisywał przejazd przez wieś: […] Dalej przez takie same krzaczaste i piaszczyste pola do Mikorzyc, pół mili. Wieś ta nie ma kościoła, lecz ma piękny dwór, bardzo pięknie zbudowany, z dwoma wysokimi szczytami […]. Pod koniec I Rzeczypospolitej, w 1791 roku, ród doczekał się swojego senatora – kasztelanem rawskim został Józef Andrzej Mikorski. W XIX wieku Mikorscy otrzymali tytuł hrabiowski.

Z inwentarza dóbr sporządzonego w Wieluniu w 1711 roku wiadomo, że w początkach XVIII wieku majętność znajdowała się już we władaniu Wawrzyńca Radwańskiego. Po nim przeszła na własność wojskiego ziemi wieluńskiej Stanisława Lipnickiego.

W Mikorzycach niedaleko Bełchatowa, z dala od ludzkiego wzroku, na wyspie-kopcu otoczonej fosą zachowały się relikty dworu obronnego. Dziś już niemal zapomniany, ukryty wśród bujnej roślinności, przez którą szczególnie latem ciężko jest się przedostać, dobrze strzeże swoich tajemnic. Po raz pierwszy dwór został opisany w II połowie XVII wieku przez wspomnianego już Ulryka Werduma, a w latach 1986-1987 stał się przedmiotem badań terenowych. Dzięki pracom prowadzonym na terenie założenia wiadomo, że został zbudowany około roku 1600 przez rodzinę Mikorskich. Dwór składał się z dużego domu o wymiarach 12,8 x 20 m, a do wschodu przystawał do niego drugi budynek (6,5 x 16 m ). Położony był (a właściwie jest nadal) na dużym, czworobocznym kopcu otoczonym fosą. Wchodząc na teren można odnieść wrażenie, że jest to ruina niebywale małego zameczku, składająca się jeszcze z murów obwodowych oraz centralnego dziedzińca. Tezę tą wysunął znany badacz Leszek Kajzer w 1984 roku. Jednak Werdum wspomina o obecności dwóch szczytów. Tak więc były to dwa połączone domy o niezależnych dachach. Jest to jedyny na terenie Polski Centralnej dwór zbudowany na takim planie. Sama budowla została wzniesiona i przebudowywana od wieku XVI do XVIII, tak samo jak park. Fosa natomiast pochodzi z XVI-XVII wieku.

Do dziś najlepiej zachowały się pozostałości wschodniego domu, do wysokości parteru i fundamentu drugiego budynku. Istnieją też nadal piwnice sklepione kolebkowo, dlatego chodząc po ruinie trzeba uważać, żeby się przypadkowo nie znaleźć pod ziemią. Przetrwały drobne już fragmenty fryzów z dachówek i otwory na belki. Cały teren szczególnie w porze letniej wygląda dość atrakcyjnie i malowniczo, choć trudno się przedostać przez gąszcz zieleni.

Tekst pochodzi z: https://www.zamkilodzkie.pl/mikorzyce/

Domiechowice, Ławy, Mikorzyce, Wola Mikorska, „Wydawnictwo Muzealne” T. 2, red. Ł. Politański, Bełchatów 2012.

5. Dwór w Domiechowicach

Autor Herbarza polskiego Adam Boniecki podaje, że w księgach ziemskich łęczyckich pod rokiem 1390 znajduje się wzmianka o niejakim Miczku (Mieszku, Mieczysławie) z Domiechowic herbu Prawdzic. Kolejna informacja pochodzi z 1411 roku, z  niezachowanych obecnie ksiąg ziemskich radomskowskich (radomszczańskich). Wieś należała do parafii Parzno, która pobierała od tamtejszych chłopów dziesięcinę. W I połowie XVI wieku dobra domiechowickie należały do możnowładczej rodziny Łaskich. W 1502 roku objął je Jarosław Łaski jako wiano jego drugiej żony Zuzanny, córki kasztelana rozpierskiego Zbigniewa Bąka. W nieznanych bliżej okolicznościach domiechowickie włości nabył Jan Broniowski. W księgach poboru podatków z lat 1552-1553 znajduje się wzmianka o karczmie i 9 chłopach uprawiających 8 łanów ziemi. Kanonik gnieźnieński Marcin Łopatecki, który w 1555 roku dokonał wizytacji wsi znajdujących się we władaniu arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, a także opłacających na jego rzecz daniny, użył już nazwy miejscowości w obecnym brzmieniu: Domiechowice.

W odpisie z ksiąg grodzkich piotrkowskich pochodzącym z roku 1643 jako dziedzic Domiechowic wymieniony został Stanisław Silnicki z Barczowa (w dokumencie tym zapisywał 1 000 zł polskich na rzecz kolegiaty w Łasku). Na początku XVIII wieku właścicielem Domiechowic był już niejaki Marcin Pągowski, którego nazwisko występowało pod zapisem: 1000 zł na rzecz Konwentu Franciszkanów w Bełchatowie. W latach 1783-1784 Domiechowice należały do rodziny Białobrzeskich. W XIX wieku były wsią i folwarkiem w powiecie piotrkowskim, gminie Bełchatówek i parafii Parzno. Wieś posiadała gorzelnie. W 1828 roku podatek z wsi do Kasy Obwodu Piotrkowskiego opłacał Stanisław Kaczkowski. W 1827 mieszkało tu 130 mieszkańców. W 1867 dobra domiechowskie obejmowały ok. 1230 ha (2196 mórg) ziemi folwarcznej.

W XIX wieku wieś należała do Wilhelma Krebsa, po którym została odziedziczona przez syna – Fryderyka. W 1901 właścicielem Domiechowic został Stanisław Pieniążek. On zapewne wybudował obecnie istniejący dwór. Po nim od 1929 majątkiem zarządzał jego syn Stefan wraz z macochą. W czasie II wojny światowej Domiechowice zajęli Niemcy, wysiedlając rodzinę Pieniążków. Ci przenieśli się do Woli Krzysztoporskiej, gdzie Stefan pełnił w tamtejszym majątku funkcję rządcy. Po 1945 dwór z parkiem przejęło państwo, a majątek ziemski uległ parcelacji.

Obecnie trudno jest w sposób precyzyjny określić czas powstania domiechowickiego dworu. Brak odpowiedniej dokumentacji zarówno technicznej, jak również materiału ikonograficznego nie pozwalają rozstrzygnąć tego zagadnienia. Powszechnie przyjmuje się, że obiekt powstał w latach 1921-1922 przy nakładach inwestorskich ówczesnego właściciela majątku Stanisława Pieniążka. Przypuszczalnie przy budowie dworu użyto pierwotnie cegieł pochodzących z leżącej nieopodal cegielni, której właścicielem był Pieniążek. Na duże prawdopodobieństwo powstania budynku w tych latach wskazuje zastosowanie rozwiązań technicznych w postaci stropów typu Kleina, które właśnie w tym okresie zdobywały powszechne zastosowanie w budownictwie.

W początkach lat 20-tych, tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, powstał więc w Domiechowicach „polski dwór” nawiązujący do poszukiwania narodowej tradycji i wykorzystujący utrwaloną historycznie formę architektoniczną. Zawierucha II wojny światowej położyła niestety kres dobrego gospodarzenia majątkiem przez rodzinę Pieniążków, ale, co w tym momencie najważniejsze, budynek przetrwał działania wojenne. Po zakończeniu wojny dwór z parkiem oraz majątek ziemski przejęło państwo. Domiechowicki dworek zmienił szybko funkcję rezydencjonalną na oświatową. Bezpośrednio po wojnie mieściła się tu 3-klasowa wieczorowa szkoła rolnicza. Niestety ze względu na brak odpowiednich zabiegów konserwacyjnych w 1956 roku doszło do częściowego uszkodzenia substancji dworu na skutek zawalenia. Od 1957 roku funkcjonowała tu Gromadzka Rada Narodowa. Podjęte działania pozwoliły na przeprowadzenie w 1960 roku remontu. Do 1962 roku swoją siedzibę miała tu szkoła podstawowa, którą następnie przeniesiono do wybudowanej „1000-latki” w Domiechowicach. Zorganizowano tu także mieszkania dla nauczycieli. W latach sześćdziesiątych oprócz siedziby Gromadzkiej Rady Narodowej mieściło się tu przedszkole. W związku z tym, że teren wraz z dworem należały do skarbu państwa, w 1970 roku pojawiły się poważne plany zorganizowania tu ośrodka kolonijnego. Zarząd Inwestycji Produkcyjnych przy Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Budowlano-Montażowych w Łodzi jako inwestor planował powstanie, w oparciu o wykorzystanie dworu z parkiem, ośrodka kolonijnego przeznaczonego docelowo dla 150 dzieci. Rozpoczęto już pierwsze roboty ziemne przez wykopanie niecki pod projektowany basen. W planach była także budowa pawilonu sypialnego dla dzieci wraz z odpowiednią infrastrukturą sanitarną oraz jadalni z kuchnią i odpowiednim zapleczem. W pomieszczeniach dworu Pieniążków planowano zorganizować kotłownię, świetlicę z salą zabaw oraz zespół izby zdrowia; część pomieszczeń miała być przeznaczona na pokoje gościnne. Do realizacji planowanej inwestycji jednak nie doszło. W 1974 roku Kopalnia Węgla Brunatnego Bełchatów przejęła kompleks (dwór na własność, park w użytkowanie wieczyste). Lokalny inwestor doprowadził tu do powstania własnego ośrodka wypoczynkowego. Wówczas rozebrano większość naziemnej części dworu, odbudowano go przy użyciu nowych materiałów, a następnie przeprowadzono adaptację na potrzeby hotelowo-rekreacyjne. W dworze rozpoczął działalność Zakładowy Klub „Barbórka” wykorzystywany przez Kopalnię Węgla Brunatnego Bełchatów. Prace objęły także teren parku, gdzie wybudowano basen o wymiarach 63 x 35 m, boisko sportowe z kortami tenisowymi, zainstalowano częściowe oświetlenie w alejkach oraz ustawiono ławki. W ten sposób pierwotny dworski park Rogowicza został przekształcony w park o charakterze rekreacyjnym. Kopalnia Węgla Brunatnego Bełchatów w 1999 roku sprzedała dwór z parkiem obecnemu właścicielowi, to jest Przedsiębiorstwu Innowacyjno-Produkcyjnemu „INKOM” Sp. z o. o. Nowy właściciel w 2006 roku przeprowadził szeroko zakrojone roboty remontowe, m. in. podbicie fundamentów i pogłębienie piwnic, wymianę części tynków i uzupełnienie ubytków ścian, wymianę posadzek i podłóg, odnowienie więźby dachowej i pokrycia dachu. Prace objęły także teren wokół dworu, gdzie rozebrano nieckę basenu oraz przeprowadzono prace porządkowe i adaptacyjne w parku. Obecnie prowadzona jest w dworze Pieniążków „Rezydencja DWÓR POLSKI”, która znakomicie dba o ducha tego urokliwego miejsca. Organizowane są tu szkolenia biznesowe, imprezy okolicznościowe, konferencje i koncerty. W ten sposób, poprzez kolejną już zmianę gospodarza i pełnionych funkcji, domiechowicki dwór jest wciąż perełką architektoniczną miasta i powiatu bełchatowskiego.

Murowany dwór w Domiechowicach wzniesiono prawdopodobnie w 1880 roku (niektóre źródła podają, że było to później). W roku 1901 dobra te zostały odkupione od Wilhelma Krebs’a przez Stanisława Pięniążka, który w latach 1921-1922 przebudował dwór.

W tym czasie rozebrano otaczający park parkan, a także niektóre budynki gospodarcze. W dworze mieściła się do 1962 szkoła podstawowa. Bezpośrednio po wojnie funkcjonowała tam również 3-klasowa wieczorowa szkoła rolnicza. Miała tu także siedzibę Gromadzka Rada Narodowa. Później znajdowały się tu mieszkania dla nauczycieli. W 1974 roku zespół parkowy przejął ośrodek wypoczynkowy Kopalni Węgla Brunatnego w Bełchatowie (dwór na własność, a park w użytkowanie wieczyste), która w 1999 odsprzedała go dzisiejszemu właścicielowi. Obecnie mieści się tam hotel i restauracja.

 

 

Tekst pochodzi z: http://jagoland.com.pl/blog/2010/10/07/domiechowice/

 

Domiechowice, Ławy, Mikorzyce, Wola Mikorska, „Wydawnictwo Muzealne” T. 2, red. Ł. Politański, Bełchatów 2012.