WYCIECZKA 12 - KOŚCIOŁY DREWNIANE W POWIECIE BEŁCHATOWSKIM
1. Kościół parafialny pw. Trójcy Świętej w Kaszewicach.
Pierwsze wzmianki o Kaszewicach, które nazywano wówczas Kaszowicami, pochodzą z XIII w. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że ta duża szlachecka wieś została założona dużo wcześniej. W połowie XV w., w bliżej nieznanych okolicznościach, dobra dostały się w ręce Koniecpolskich, których rodowa siedziba mieściła się w nieodległym Koniecpolu w powiecie radomszczańskim. Koniecpolscy przez całe wieki uchodzili za jedną z najbogatszych i najbardziej wpływowych rodzin magnackich Rzeczypospolitej. Członkowie tego rodu dzierżyli najważniejsze urzędy w dawnym województwie sieradzkim. Hetman Wielki Koronny Stanisław Koniecpolski, żyjący w pierwszej połowie XVII w., wsławił się jako znakomity wódz i strateg.
W 1595r., po śmierci ówczesnego starosty wieluńskiego Stanisława Przebora Koniecpolskiego, majętność przeszła w spadku na jednego z synów-Mikołaja. Była to bardzo ciekawa i oryginalna postać, której życie obfitowało w różne zmiany i przygody. W młodości został przeznaczony do stanu duchownego, a jako dziecko magnackie mógł oczekiwać błyskotliwej kariery kościelnej. Tymczasem pełniąc funkcję archidiakona pomorskiego, proboszcza w wielkopolskim Chrząstowie i zarazem kanonika poznańskiego, zdecydował się porzucić stan duchowny i objąć urząd sędziego ziemskiego sieradzkiego. Wtedy właśnie, w roku 1612, w ramach pokuty, ufundował w Kaszewicach modrzewiową świątynię, bogato ją przy tym uposażając. Wzorem rodowej parafii Koniecpolskich w Koniecpolu poświęcił ją Świętej Trójcy. Kościół został filiałem starożytnej parafii w odległym o kilka kilometrów Parznie. Akt fundacyjny kościoła oblatowano (wpisano) w księgach grodzkich piotrkowskich w 1618r. Odpis tego dokumentu zachował się w Archiwum Państwowym w Piotrkowie Trybunalskim. Prawdopodobnie też w Kaszewicach już wcześniej istniała jakaś świątynia, ponieważ niezachowane dzisiaj księgi metrykalne rozpoczynały się w roku 1605. Po bezpotomnej śmierci – do końca życia zachował celibat – która nastąpiła w 1625r., pochowany został w Gorzędowie koło Kamieńska, a rozległymi włościami podzielili się bratankowie. Kaszewice z przyległymi folwarkami przypadły Janowi Pobóg Koniecpolskiemu, bohaterowi spod Cecory, długoletniemu więźniowi tureckiemu. Jan Pobóg był osoba znaną i szanowaną przez szlachtę województwa sieradzkiego. Brał udział w elekcji Jana Kazimierza, organizował pospolite ruszenie przeciwko Szwedom w czasach tzw. Potopu. W 1656r. zdobywał Piotrków i Sieradz. Z majątku po stryju Mikołaju otrzymał oprócz Kaszewic jeszcze trzy folwarki – Żdżar (obecnie Żar), Kurnos i Kuźnicę. Natomiast po zgonie starszego brata biskupa chełmińskiego Remigiusza odziedziczył dodatkowo wieś Gorzędów i Rusiec, w którym wybudował drewniany kościół z plebanią i za aprobatą prymasa Lubieńskiego, 18 grudnia 1643r. ufundował parafię.
Jan Pobóg został w 1646r. mianowany wojewodą sieradzkim. Zmarł w 1661r., a jego dobra objął syn Stanisław Koniecpolski, który oddał Kaszewice w wiano dla swojej córki Jadwigi. Wyszła ona za mąż za znakomitego żołnierza, chorążego sieradzkiego Marcina Cieńskiego. Karierę wojskową Cieński rozpoczął w oddziałach hetmana Jana Sobieskiego. Już jako rotmistrz husarski uczestniczył we wszystkich sprawach hetmana. Na czele swojej chorągwi walczył pod Chocimiem (1673r.) i pod Żurawiem.
Godność chorążego sieradzkiego uzyskał za zasługi wojenne z rąk dawnego wodza króla Jana III Sobieskiego. Nie zabrakło go także w największym triumfie polskiego oręża, jaki miał miejsce pod Wiedniem (1683r.). syn Marcina i Jadwigi z Koniecpolskich Kacper dobudował w 1725r. do kaszewickiego kościoła piękną modrzewiową kaplicę poświęconą ku czci Matki Boskiej.
Zawieruchy wojenne szczęśliwie ominęły Kaszewice. Jednak z biegiem lat kościół niszczał i wymagał gruntownej naprawy, a nie zawsze znajdowano na to środki. Z zachowanej w Archiwum Diecezjalnym we Włocławku wizytacji biskupiej przeprowadzonej w 1824r. wynika, że zabudowania gospodarcze i plebania były tak zniszczone, że nadawały się wyłącznie do rozbiórki. Na terenie parafii zamieszkiwało wtedy 916 osób. Ksiądz Patrycy Jankowski, który miał do pomocy organistę i kościelnego, nie był w stanie bez wsparcia miejscowego dziedzica (hrabiego Karola Henckla) przeprowadzić niezbędnych inwestycji. Gruntowną renowację świątyni wykonano dopiero w 1931r., a więc prawie sto lat później. Częściowo kłopoty finansowe były spowodowane ponad dwustuletnią zależnością od kościoła w Parznie oraz biedą parafian. Samodzielną parafię
w Kaszewicach erygowano dopiero w 1862r.
Na początku XIX w. (1806r.) majątek należący wówczas do Gabriela Turskiego został sprzedany przybyszowi z pruskiego Śląska i właścicielowi Tarnowskich Gór hrabiemu Karolowi Hencklowi von Doennersmark. Ten były pułkownik wojsk pruskich i szambelan królewski był wspaniałym gospodarzem, który stał się w ciągu swojego długiego żywota jednym z najpotężniejszych magnatów przemysłowych Niemiec. Zasiadał też w izbie wyższej pruskiego parlamentu tzw. Izbie Panów. Co ciekawe był także członek Zakonu Joannitów na Śląsku.
Przed pierwszą wojną światową, w lipcu 1914r. niespodziewanie pojawiła się groźba rozbiórki nadwątlonej budowli. Będąc na łożu śmierci, dziedziczka majątku Kluki Julia Rogowska, w testamencie zapisała olbrzymie sumy na budowę nowych kościołów i wsparcie dla różnych instytucji charytatywnych. Wielka filantropka, nie zdając sobie zapewne sprawy z wielkiej wartości świątyni dla kultury narodowej, zapisała też 40 tys. rubli na budowę nowego kościoła parafialnego w Kaszewicach. Nagły wybuch wojny uniemożliwił realizacje tego zapisu.
We wnętrzach świątyni kryje się wiele zabytkowych i cennych obiektów. Centralnym miejscem każdego kościoła jest oczywiście ołtarz – ten wykonany został w latach 1614-1615 z drewna, malowany i pozłocony. Wśród jego fundatorów znalazł się arcybiskup gnieźnieński Wojciech Baronowski i proboszcz parznieński ks. kan. Jan Krzęcieski. Motywy dekoracyjne zawierają elementy stylu włoskiego i niderlandzkiego zdobiące wówczas kościoły małopolskie i wielkopolskie. W oprawie ornamentów umieszczono eklektyczny obraz olejny przedstawiający Trójcę Świętą powstały w XIX w.
Na południowej ścianie umieszczono ołtarz boczny pod wezwaniem św. Izydora ufundowany w 1718r., a po przeciwnej stronie nawy ołtarz poświęcony św. Antoniemu Padewskiemu z 1731r. Zdobiący go obraz został namalowany w okresie restauracji kościoła ok.1864r.i zastąpił starszy oryginał obecnie niezachowany. Czwarty ołtarz wybudowano w kaplicy Matki Bożej umieszczając w jego centrum obraz Maryi pochodzący z 1862r. Wyżej ulokowano starsze o jeden wiek płótno Chrystusa Boleściwego. Z północnej ściany ambony wyrasta pięknie zdobiona późnobarokowa ambona wykonana w końcu XVIII w. z charakterystycznym elementem w postaci Anioła stojącego z wysoko uniesionymi rękami i rozpostartymi skrzydłami.
Obok tego w ciągu stuleci zapobiegliwi włodarze świątyni zgromadzili wiele cennych przedmiotów sztuki sakralnej. Na uwagę zasługuje rozebrany na części tryptyk pochodzący z 2. połowy XVI w. stojący w kaplicy bocznej. Obraz środkowy przedstawia Zwiastowanie NMP. Madonna w różowej sukni modli się przy klęczniku. Przy niej stoi Archanioł Gabriel wskazujący niebo pełne aniołów. Na skrzydle bocznym, z jednej strony widać Chrystusa Zbawiciela trzymającego w ręce kulę ziemską, z drugiej zaś wizerunek św. Elżbiety z chlebem w ręku i żebrakiem u stóp. Na drugim skrzydle tryptyku umieszczono obraz Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia, a z tyłu św. Andrzeja podtrzymującego na plecach krzyż w kształcie litery „X”. Tryptyk narażony był w przeszłości na liczne niebezpieczeństwa. W pewnym okresie został nawet usunięty z kościoła, gdy w 1621r. Synod Krakowski podjął uchwałę nakazującą pozbywanie się malowideł przedstawiających Zwiastowanie niezgodne z duchem Soboru Trydenckiego.
Kaszewicka świątynia ozdobiona jest także kilkoma niezwykle cennymi rzeźbami – późnogotycką drewnianą figurą Chrystusa Zmartwychwstałego wykonaną na początku XVI stulecia; okaleczoną (brak rąk) figurką św. Wacława Czeskiego pochodzącą z połowy XVIII w. Przez długi czas nikt nie wiedział kogo przedstawiała ta rzeźba. Dopiero analiza ikonograficzna przeprowadzona w Pracowni Konserwacji Zabytków w Kielcach wykazała, że jest to świątobliwy władca Czech żyjący w połowie X wieku.
Bodajże najstarszą rzeźbą datowaną na koniec XV stulecia jest drewniana figura św. Jana Ewangelisty. Na ścianie prezbiterium umocowany jest krucyfiks wyrzeźbiony w początkach XVII w. W pobliżu ołtarza głównego umieszczono miedziany krzyż procesyjny z XIX w. Wśród zachowanych utensyliów liturgicznych na uwagę zasługują barokowe lichtarze drewniane z połowy XVIII w. oraz dziewiętnastowieczne lichtarze ze stopu miedzi, posrebrzane i platerowane wykonane w znanej warszawskiej firmie Fregat. Poza tym zachowało się też kilka zabytkowych, osiemnastowiecznych i dziewiętnastowiecznych ornatów wykonanych z atłasu.
Tekst - http://www.trojcaswieta-kaszewice.pl/historia-kosciola-10281
Foto - https://www.archidiecezja.lodz.pl/parafia/swietej-trojcy-2
2. Kościół parafialny pw. św. Teodora Męczennika w Kociszewie.
Kociszew to wieś leżąca w północno-wschodniej części gminy niedaleko drogi nr 44, łączącej Łask z Piotrkowem Trybunalskim. Obecnie stojący tam kościół zbudowany jest z bali drewnianych o konstrukcji zrębowej, obustronnie oszalowany, przykryty dachem dwuspadowym, który nad prezbiterium jest niższy, zamknięty namiotowo. W bryle budowli wyraźnie wyodrębniono 3 części: zachodnią – mieszczącą kruchtę, nad którą znajduje się chór muzyczny wsparty na słupach drewnianych, szerszą od niej nawę główną i węższe prezbiterium, zamknięte wielobocznie. Od północy do prezbiterium przylega niższa zakrystia.
Pierwotnie na miejscu obecnego kościoła została wzniesiona kaplica drewniana na cześć NMP Wniebowziętej, a także na cześć świętych patronów Szczepana i Zofii.
Jej fundatorem był Rościsław Walewski. Budowlę przebudował i ozdobił jego syn Stefan. Kaplicę wyposażyła żona Stefana – Zofia z Rokszyców Walewska. Konsekracja kaplicy odbyła się 3 lipca 1661 roku za pozwoleniem prymasa Wacława Leszczyńskiego. Dokonał jej sufragan włocławski biskup Stanisław Domaniewski, kanonik włocławski i wolborski, sędzia Trybunału Koronnego.
W znajdującym się wówczas w kaplicy ołtarzu pierwotnie umieszczono święte relikwie męczenników i dziewic: Chryzanta, Witalisa, Aleksandra, Placydy, Innocentego, Maksyma, Konkordy, Wincentego, Waleriana i Anastazji. 9 listopada 1663 roku uroczyście wprowadzono do kościoła relikwie św. Teodora Męczennika. Ciekawa jest droga pozyskania tych relikwii dla kościoła w Kociszewie. 20 sierpnia 1647 roku w Rzymie Karol Montio, z rozkazu papieża Innocentego X, uzyskał je od Aleksandra Victricio i w 1662 roku przekazał Urbanowi Ubaldini, wówczas przełożonemu Towarzystwa Jezusowego w Polsce. Od niego relikwie otrzymała w 1663 roku Zofia Walewska – fundatorka kościoła w Kociszewie. 9 czerwca 1663 roku we wsi Kamionki relikwie zostały zrewidowane i aprobowane do uroczystego wprowadzenia do kociszewskiego kościoła. 9 listopada tego samego roku w dzień św. Teodora do kościoła relikwie wprowadzili ks. Trojan Czarny – proboszcz z Grabna i Mateusz Dzieciałkowicz – proboszcz z Widawy. Szczątki męczennika włożono do dwóch relikwiarzy, znajdujących się w retabulum ołtarza głównego. Po spłonięciu kaplicy miecznik sieradzki Zygmunt Dobek z polecenia Księcia Hr.
Na Małoszynie i Raczynie Raczyńskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego, administratora diecezji warszawskiej, ufundował nowy kościół prawdopodobnie w roku 1765. Kościół nie jest konsekrowany, tylko w roku 1783 poświęcony. Podobnie jak wcześniejsza kaplica był on kościołem filialnym parafii w Łobudzicach. Dopiero Konsystorz gnieźnieński dekretem z 1789 roku ustanowił go kościołem nowo utworzonej parafii Kociszew.
We wnętrzu kościoła można zobaczyć eklektyczny ołtarz główny pochodzący z 1878 roku, p.w. Matki Boskiej i św. Teodora Męczennika, wykonany z polichromowanego i złoconego drewna. Pośrodku ołtarza we wnęce znajduje się obraz M.B. Częstochowskiej. Na zasłonie obrazu widnieje postać św. Teodora. W zwieńczeniu ołtarza możemy ujrzeć tondo ze św. Józefem z Dzieciątkiem.
W retabulum ołtarza znajduje się barokowy relikwiarz w kształcie trumny z 1663 roku, na kości św. Teodora Męczennika i puszka na głowę z 2 poł. XVII w.
Oprócz ołtarza głównego w kościele znajdują się dwa ołtarze boczne. Starszy z nich – prawy p.w. Najświętszego Serca Jezusowego – rokokowy wykonano po 1765 roku. Ufundowany został przez Zygmunta Dobka do pierwszej kaplicy. Przekształcono go w 2 poł. XIX w. wstawiono wtedy nowe obrazy i ich obramienia. Lewy ołtarz p.w. św. Antoniego Padewskiego powstał po 1878 roku w stylu eklektycznym. Jego środek wypełnia obraz św. Antoniego Padewskiego. W zwieńczeniu znajduje się płaskorzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Z tego samego okresu pochodzą ambona i chrzcielnica.
We wnętrzu kościoła można także zobaczyć barokowy portret Szlachcica z 2 poł. XVII w., barokową tablicę upamiętniającą konsekrację kościoła w dniu 3.07.1661, drewniany, pozłacany krucyfiks ołtarzowy z 2 poł. XVII w., barokowy obraz św. Agaty Męczennicy.
Tekst - http://zelow.pl/kosciol-parafialny-p-w-sw-teodora-meczennika-w-kociszewie/
Foto - http://zelow.pl/kosciol-parafialny-p-w-sw-teodora-meczennika-w-kociszewie/
3. Kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca w Łobudzicach
Łobudzice leżą w dolinie rzeki Pilsi, ok. 3 km od Zelowa, przy drodze z Bełchatowa do Zelowa. Modrzewiowy kościół z 1795 roku widoczny jest z daleka.
Wybudowany w stylu późnego baroku, na planie krzyża, w którego ramionach umieszczono kaplice, jednonawowy z niższym i węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Orientowany. Prezbiterium przedłużone zostało o pierwotną zakrystię.
Od zachodu do kościoła przylega kruchta, od południa po bokach kaplicy znajdują się kruchta i nowa zakrystia. We wschodniej części nawy znajduje się chór muzyczny wsparty na słupach. Kościół kryty jest dachem dwuspadowym. Ściany kościoła wykonano w konstrukcji wieńcowej i oszalowano.
Parafia Łobudzice jest najstarszą na terenie gminy. Erygowana została w 1488 roku przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Zbigniewa Oleśnickiego. W tym samym roku powstał pierwszy drewniany kościół p.w. św. Wawrzyńca. Rozebrano go w 1751 roku. Na jego miejscu postawiono nowy, też drewniany z fundacji starosty żeleniewskiego Władysława Jeżewskiego, właściciela wsi Łobudzice. Po pożarze w 1795 roku, który strawił ówczesną świątynię, kolejny właściciel wsi Kazimierz Krzycki, generał wojsk polskich ufundował nowy, modrzewiowy kościół. W XIX wieku właścicielami dóbr Łobudzice byli Walenty Kobyłecki (1833-1842) i Józef Malaszewski (1842-1862). Po upadku powstania listopadowego Łobudzice stały się wsią rządową. W 1893 roku do południowej ściany prezbiterium kościoła dostawiono zakrystię, a cały kościół odnowiono.
W czasie II wojny światowej kościół zamknięto, a proboszcza wywieziono i stracono w Dachau.
Zaraz po wojnie kościół odrestaurowano. Znajduje się on w ogólnopolskim spisie sanktuariów maryjnych. A to za przyczyną, pochodzącego z przełomu XVII i XVIII wieku obrazu Matki Boskiej Pocieszenia i Niebieskiej Lekarki słynącej łaskami, który można podziwiać w ołtarzu głównym. Oprócz cudownego obrazu w kościele można obejrzeć dwa ołtarze boczne z pocz. XVII wieku oraz obraz błogosławionej Salomei z końca XVIII wieku.
Tekst - http://zelow.pl/kosciol-parafialny-p-w-sw-wawrzynca-i-tomasza-w-lobudzicach/
Foto - http://zelow.pl/kosciol-parafialny-p-w-sw-wawrzynca-i-tomasza-w-lobudzicach/
4. Kościół pod wezwaniem św. Rocha w Postękalicach
W Postękalicach – wsi znanej od 1395 r. – zachował się do dnia dzisiejszego drewniany kościół pw. św. Rocha, wcześniejsza świątynia to prawdopodobnie kaplica przyklasztorna zakonu żeńskiego. W 1597 r. miejscowy dziedzic, Krzysztof Postękalski rozbudował świątynię i wydzielono osobną parafię w Postękalicach. W tym czasie kościół w Bogdanowie ówczesny właściciel wsi, Jan Krzysztoporski, przekształcił w zbór ariański.
W 1616 r. katolicy odzyskali świątynię w Bogdanowie, ale odrębna parafia w Postękalicach istniała do okresu powstania styczniowego. Drewniana świątynia spaliła się w 1737 r., a obecną błyskawicznie wybudował ówczesny dziedzic miejscowości.
Świątynia w Postękalicach jest budowlą o konstrukcji zrębowej, z prawie kwadratową nawą i węższym, prostokątnym wielobocznie zamkniętym prezbiterium, kościół jest orientowany (prezbiterium zwrócone jest na wschód). Część prezbiterium jest wydzielona lekkim podwyższeniem podłogi. Strop jest płaski w części nawowej i łukowy w części prezbiterium (storczykowe wiązania dachowe), pokryty dwuspadowymi dachami krytymi tzw. gontem prostym. Wieżę dobudowano w 1922 r. – została adaptowana ze świątyni bogdanowskiej. Umieszczono ją na dachu nawy nad frontowymi drzwiami. We wnętrzu kościoła zachowała się na ścianach bocznych prezbiterium polichromia. Daje ona złudzenie zawieszonej pofałdowanej kotary. Belka tęczowa z datą budowy kościoła (1737) ozdobiona jest krucyfiksem, pochodzącym z tego samego okresu. Uwagę przykuwają drewniane późnobarokowe ołtarze oraz przedmioty liturgiczne, w tym zwłaszcza drewniana chrzcielnica w postaci stojącego anioła oraz świecznik wiszący z brązu i ze szkła – pochodzące głównie z XVIII stulecia. W ołtarzu głównym jest obraz przedstawiający „Zaśnięcie Matki Boskiej” (z XVIII w.), oraz dwie drewniane, polichromowane rzeźby: Św. Jana Nepomucena i Św. Kazimierza. Lewy ołtarz boczny z obrazem Ukrzyżowania (2 poł. XVIII w.),w prawym ołtarzu znajduje się obraz przedstawiający Świętych: Sebastiana, Rocha i Grzegorza. Po obu stronach ołtarza głównego znajdują się dębowe ławki kolatorskie z przełomu wieków.
Kościół wraz z cmentarzem otoczony jest murkiem zbudowanym z polnych kamieni (obecnie otynkowany). Na cmentarzu przykościelnym są groby z okresu II wojny światowej, kiedy to okupant zabronił pochówku na cmentarzu w Bogdanowie, który należał do Generalnej Guberni. Kościół był restaurowany w 1948 r., oraz w latach siedemdziesiątych. W 2009 roku nałożono podłogę drewnianą na całej powierzchni kościoła. W 2010 roku przeprowadzono prace konserwatorsko – rekonstrukcyjne odnawiając całą wieżę kościoła.
Kościół pełni obecnie rolę świątyni filialnej w par. Trójcy Przenajświętszej w Bogdanowie (archidiecezja częstochowska).
Tekst - http://parafiabogdanow.pl/kosciol-w-postekalicach/
Foto - http://parafiabogdanow.pl/kosciol-w-postekalicach/
5. Kościół parafialny pw. św. Kazimierza i Barbary w Pożdżenicach.
Pożdżenicki kościółek z przełomu XVIII i XIX wieku, to drewniany jednonawowy kościół zbudowany został w konstrukcji szkieletowej na planie prostokąta. Przykrywa go dwuspadowy dach ze szczytem od zachodu i dodatkową połacią nad prezbiterium. Wnętrze partii nawowej podzielone jest wzdłuż słupami na trzy części. Na słupach skrajnych od zachodu wsparto chór muzyczny. Prezbiterium zostało wyodrębnione poprzez wydzielenie od wschodu w narożniku kościoła dwóch prostokątnych pomieszczeń: zakrystii (od północy) i kruchty (od południa). Od południa do nawy kościoła przylega druga prostokątna kruchta, osłaniająca boczne wejście. Na kalenicy widnieje smukła wieżyczka na sygnaturkę zwieńczona czterospadowym daszkiem i krzyżem.
Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym w Pożdżenicach pochodzi z 1622 roku, kiedy to przez Wojciecha Gembickiego została erygowana parafia w tej miejscowości. W grudniu tego samego roku został konsekrowany kościół drewniany ufundowany przez Wojciecha i Barbarę z Wężyków Gomolińskich. Konsekracji dokonał proboszcz Mikołaj Starzyński, infułat łaski, kanonik gnieźnieński. Nieco później do kościoła przybudowano murowaną kaplicę, ufundowaną przez Andrzeja z Buska. Obecny kościół wzniesiony został na miejscu dawnego, który rozebrano wraz z murowaną kaplicą. Istnieją dwie hipotezy na temat fundacji nowej świątyni. Jedna mówi, że nowy kościół pod koniec XVIII wieku ufundował kasztelan sieradzki Henryk Miączyński, dziedzic Pożdżenic. Inne źródła podają datę powstania nowego kościoła na połowę XIX wieku. Budowlę odnowiono pod koniec XIX wieku. Około 1867 roku kościół został kościołem filialnym parafii w Wygiełzowie. Ponownie parafialnym kościół został w 1958 roku i jest takim do chwili obecnej.
Tekst - https://parafiapozdzenice.pl/
foto - https://www.archidiecezja.lodz.pl/parafia/swietego-kazimierza-i-swietej-barbary
6. Kościół parafialny pw. Śiętego Ignacego Loyoli w Suchcicach.
Kościół drewniany z bali modrzewiowych, wewnątrz wyłożony nowym drewnem sosnowym. Dach kryty deskami gontowymi. Wieżyczka z sygnaturką, obudowana blachą miedzianą. Budowę zakończono w 1779 r. Nie konsekrowany.
Ołtarz główny i 2 ołtarze boczne z desek, obciągnięte płótnem malowanym temperą.
W ołtarzu głównym obrazy św. Ignacego Loyoli i Świętej Trójcy. W ołtarzach bocznych obrazy Ewy i Matki Bożej Jasnogórskiej oraz św. Kazimierza i św. Antoniego Padewskiego. Droga Krzyżowa rzeźbiona w drewnie, wykonana w 1991 r.
Tekst i foto - https://www.archidiecezja.lodz.pl/parafia/swietego-ignacego-loyoli
7. Kościół parafialny pw. Nawrócenia św. Pawła i Nawiedzenia NMP w Wygiełzowie.
Wiadomo, że kościół parafialny pod wezwaniem Nawrócenia Świętego Pawła i Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny istniał w Wygiełzowie już w I połowie XV wieku. Ten nieistniejący obecnie obiekt wystawiono najprawdopodobniej około 1420 roku, a 11 stycznia 1481 roku arcybiskup gnieźnieński Zbigniew Oleśnicki rozstrzygnął spór o prawo patronatu do niego. Niestety stary obiekt spłonął w II połowie XVIII wieku. Od tego czasu parafia Wygiełzowska nazywała się Pożdżenicką, biorąc swą nazwę od kościoła parafialnego w Pożdżenicach. Liczne majątki ziemskie znajdujące się w parafii Pożdżenickiej jak: Wygiełzów, Zalesie, Kurów i inne zmieniały często swych właścicieli. Odsprzedawali oni przy każdej takiej zmianie część swych włości ludziom przybyłym z innych miejscowości. W taki sposób tworzyły się gęsto rozsiane osiedla wiejskie. Dla mieszkańców nowo powstałych wiosek stawało się uciążliwym chodzenie do kościoła parafialnego w Pożdżenicach, odległego o 4, 5 a nawet 12 km. Ludzie ci czynili starania o wybudowanie kaplicy w centrum terenu parafialnego, w której mogłyby się odprawiać Msze i nabożeństwa w niedziele i święta. Starania te zostały uwieńczone sukcesem, bo w 1796 roku we wsi Wygiełzów powstała duża drewniana kaplica długości 23,5m i szerokości 8,5m. Kaplicę tę wybudowano przede wszystkim z fundacji Celestyna Gorczyckiego, sędziego ziemskiego sieradzkiego, dziedzica Wygiełzowa oraz drobnych ofiar innych wiernych.
W niedziele i święta w rannych godzinach ksiądz proboszcz z Pożdżenic odprawiał w niej nabożeństwa. Z uwagi na to, iż Kaplica Wygiełzowska znajdowała się w centrum parafii, czyli w najdogodniejszym dla wszystkich miejscu, jak również dlatego, że mieszkańcy Pożdżenic i pobliskich okolic masowo wyprzedawali swe gospodarstwa husytom czeskim, kalwinom i luteranom, zrodziła się myśl przemianowania Kaplicy Wygiełzowskiej na kościół parafialny. Nie można dokładnie stwierdzić kiedy ta zmiana nastąpiła, lecz w oparciu o wzmianki luźnych kronik i zeznania najstarszych ludzi miało to najprawdopodobniej miejsce na rok przed sprowadzeniem do Kościoła Wygiełzowskiego wielkiego ołtarza
(tj. w roku 1830). Sto lat później (dokładnie w 1932 roku) staraniem ówczesnego proboszcza Wojciecha Kubisia i dzięki ofiarności parafian, przedłużono nawę kościoła od strony frontowej o 9,5 m i odrestaurowano jego starą część. Wykonano także nową ścianę szczytową i przystawiono kruchtę do nowej części budynku od strony zachodniej. W 1955 roku miała miejsce trzecia poważna odnowa świątyni. Wtedy też kościół pomalowano.
W 1973 roku wymieniono pokrycie dachu z gontu na blaszane. W roku 1990 wymieniono podłogę w prezbiterium oraz w zakrystii. W trakcie zrywania starej podłogi z desek modrzewiowych odkryto grobowiec zakończony podwójnym łukiem. Ścianka działowa oddzielała nad nim dwa groby, w których pochowano dwóch księży. Nową podłogę wykonano w ten sam sposób, że uzupełnienia żwirowe zalano betonem, a potem, gdy uzyskał on odpowiednie właściwości, na wylewkę położono deski sosnowe i polakierowano je. W 1992 odnowiono główny ołtarz, oraz zostały wykonane nowe drzwi i okna. W październiku 1996 roku wymieniono oszalowanie na zewnątrz kościoła od strony wschodniej. Zastosowano szalunki sosnowe, które pokryto środkami owadobójczymi i anty zapalnymi. Umocowano też listwy w celu zakrycia szpar między deskami. Obecnie kościół znajduje się w renowacji. Przed laty znajdowała się na nim stara blacha cynkowa, później dach pokryto gontem, obecnie zaplanowany jest remont dachu kościoła.
Tekst i foto - http://zelow.pl/kosciol-parafialny-p-w-nawiedzenia-nmp-w-wygielzowie/
